بمنظور بررسی اثر سطوح متفاوت انرژی و پروتئین جیره غذایی برعملکرد مرغان تخمگذار لگهوون سویه های لاین W-36، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه سطح انرژی قابل متابولیسم (2700، 2800، 2900 کیلوکالری درکیلوگرم) و چهار سطح پروتئین (14، 15، 16، 17%) در دو محدوده سنی (32-27 و 40-32 هفتگی) انجام شد. تعداد 1152 مرغ تخمگذار بطور تصادفی به 12 گروه آزمایشی هر یک با چهار تکرار شامل 8 قفس سه مرغی تقسیم شدند. آب و خوارک در طول دوره 90 روزه آزمایش بطور آزاد در اختیار مرغها بود. مقادیر مختلف انرژی یا پروتئین یا اثر متقابل آن ها تاثیر معنی داری بردرصد تولید تخم مرغ و تخم مرغ تولیدی روزانه هر مرغ نداشت (05/0>P)، اگرچه با افزایش سطح انرژی، این صفات تمایل به افزایش داشتند. وزن تخم مرغ تحت تاثیر مقدار پروتئین جیره قرار گرفت. (01/0>P) ولی تفاوت قابل ملاحظه ای بین سطوح پروتئینی 15، 16 و 17% وجود نداشت. با افزایش پروتئین جیره از 14 به 15 و 17% وزن تخم مرغ به ترتیب از 1/57 به 3/58 و 5/58 گرم افزایش یافت. با افزایش سطح انرژی جیره خوراک مصرفی روزانه کاهش یافت (01/0>P) بطوری که با افزایش انرژی از 2700 به 2900 کیلوکالری در کیلوگرم کاهشی معادل 5/2 گرم در روز در مصرف خوراک هر مرغ مشاهده شد. اثر مقادیر مختلف انرژی بر ضریب تبدیل غذایی و خوراک مصرفی به ازای هر دوجین تخم مرغ نیز معنی دار بود (05/0>P) و با افزایش سطح انرژی این صفات بهبود یافت. هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم تخم مرغ، بابالاترین سطح انرژی جیره افزایش یافت. کمترین سود ناخالص روزانه براساس وزن تخم مرغ را مرغانی داشت که جیره حاوی 2900 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم را دریافت کرده بودند. اثر سطح انرژی جیره برکیفیت پوسته تخم مرغ نیز معنی دار شد (01/0>P) تغییرات میزان انرژی جیره اثری بر تغییر وزن بدن مرغ ها طی دوره آزمایش نداشت لیکن اثر سطوح مختلف پروتئین براین صفت معنی دار بود(01/0>P) کیفیت سفیده، درصد تخم مرغ های با پوسته شکسته و درصد تخم مرغهای بدون پوسته یا با پوسته خیلی نرم و درصد تلفات تحت تاثیر سطوح مختلف انرژی و پروتئین جیره قرار نگرفت. بجز کیفیت سفیده درصد تلفات، بقیه صفات و فراسنجه ها تحت تاثیر سن قرار گرفتند (01/0>P). حداکثر تولید تخم مرغ براساس شاخص روزمرغ و تخم مرغ تولیدی روزانه هرمرغ و بازده غذایی و نیز کمترین هزینه خوراک بازای هر کیلوگرم تخم مرغ را مرغانی داشتند که جیره حاوی 2800 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم و 15% پروتئین دریافت کرده بودند.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پروتئین خام جیره بر عملکرد (طی 24-5 و 38-25 روزگی) و خصوصیات لاشه بلدرچین های ژاپنی صورت گرفت. آزمایش به روش فاکتوریل 5×3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار در هر تیمار و 40 پرنده در هر تکرار انجام شد. 15 جیره حاوی 3 سطح انرژی قابل سوخت و ساز (2800 ،2900 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم) و 5 سطح پروتئین خام (22، 23، 24، 25 و 26%) مورد بررسی قرار گرفت. در 41 روزگی، 120 پرنده جهت بررسی خصوصیات لاشه کشتار شدند. اثر متقابل انرژی و پروتئین و همچنین اثر پروتئین بر صفات اندازه گیری شده معنی دار نبود. طی 24-5 روزگی، افزایش وزن روزانه در بلدرچین های تغذیه شده با 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز ( 4.42گرم) نسبت به سطوح دیگر بالاتر بود (P<0.01) و ضریب تبدیل غذایی در مورد سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز (2.90) نسبت به 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز (3.21) پایین تر بود (P<0.01). طی 38-25 روزگی، با افزایش انرژی قابل سوخت و ساز از 2800 به 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم افزایش وزن روزانه افزایش (6.16 گرم) و ضریب تبدیل غذایی (3.52) کاهش یافت (P<0.05). سطح انرژی بر خوراک مصرفی و بازده های لاشه، سینه و ران تاثیر معنی دار نداشت. در نتیجه استفاده از جیره های حاوی 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز و 22% پروتئین خام جهت حصول عملکرد مناسب بلدرچین های ژاپنی توصیه می شود.

در آزمایش حاضر، اثرات سطوح مختلف انرژی قابل هضم (Digestible Energy) و انرژی قابل سوخت و ساز (Metabolizable Energy) برعملکرد ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به منظور دستیابی به سطح مطلوب آن نسبت به پروتئین ثابت جیره مورد بررسی قرارگرفت. در این آزمایش مقادیر 2600 (جیره شاهد)، 2900، 3200، 3500 و 3800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل هضم که معادل 2250، 2500، 2750، 300 و 3300 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم می باشد با سطح 35 درصد پروتئین ثابت در جیره استفاده گردید. بدین ترتیب، نسبت های DE/CP برابر 74، 83، 92، 100 و 108 و ME/CP برابر 64، 71، 78، 86 و 94 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار به مدت 9 هفته با 200 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 195±5 گرم مورد مقایسه قرارگرفتند. نتایج نشان داد که با افزایش نسبت انرژی به پروتئین در جیره های آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد میزان رشد بیشتری مشاهده شد. علاوه بر این، ماهیان دریافت کننده جیره DE/CP=100 (معادل ME/CP=86) با اختلاف معنی داری نسبت به سایرجیره ها بیشترین افزایش وزن را نشان دادند (p<0.05) و همچنین، مناسب ترین ضریب تبدیل خوراک را نیز به خود اختصاص دادند. افزایش DE جیره تا سطح 3500 کیلوکالری بر کیلوگرم تاثیرمثبت بر میزان رشد ویژه داشت (p<0.05). افزایش نسبت DE/CP تاثیر معنی داری بر ماده خشک و خاکستر گوشت ماهی نداشت، اگرچه به صورت معنی داری افزایش چربی گوشت و به طور غیرمعنی داری کاهش پروتئین را باعث گردید. بر اساس نتایج بدست آمده، جیره حاوی 35 درصد پروتئین و انرژی برابر 3500 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم به ترتیب برای DE و ME که معادل نسبت های DE/CP و ME/CP برابر 100 و 86 می باشد برای ماهی قزل آلای رنگین کمان در مرحله پرواری قابل توصیه است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

نود بره نایینی با میانگین وزن اولیه 2.9±29.89 کیلوگرم، در یک طرح بلوک های کامل تصادفی به روش فاکتوریل، با 9 جیره غذایی به مدت 92 روز تغذیه شدند. جیره ها شامل سه سطح 2، 2.25 و 2.5 مگاکالری انرژی قابل متابولیسم در هر کیلوگرم ماده خشک، و هر سطح انرژی شامل سه سطح 11.7، 13.2 و یا 14.7 درصد پروتئین خام بود.نتایج آزمایش نشان داد که بره های تغذیه شده با جیره های پرانرژی و دارای انرژی متوسط، نسبت به گروه های تغذیه شده با جیره های کم انرژی، خوراک بیشتری مصرف نمودند. میانگین وزن زنده در انتهای دوره، و افزایش وزن روزانه بره های تغذیه شده با جیره های پرانرژی، متوسط انرژی و کم انرژی، به ترتیب 41.1، 38.3 و 34.5 کیلوگرم و 162، 124 و 74 گرم در روز بود، که بین سه سطح انرژی جیره اختلاف معنی دار (P<0.05) دیده شد. گروه مصرف کننده غذای پرانرژی از ضریب تبدیل خوراک بهتری (8.3) نیز نسبت به گروه های مصرف کننده متوسط انرژی و کم انرژی (به ترتیب 10.4 و 14.3) برخوردار بود. افزایش انرژی جیره باعث بهبود معنی دار (P<0.05) بازدهی انرژی و پروتئین جیره گردید. درصد لاشه سرد و درصد گوشت لخم نسبت به وزن زنده، و عمق ماهیچه راسته نیز به طور معنی داری (P<0.05) با افزایش انرژی جیره بهبود یافت، اما افزایش درصد دنبه و درصد چربی لاشه را به دنبال داشت. درصد استخوان و خاکستر لاشه تحت تاثیر انرژی جیره قرار نگرفت. افزایش پروتئین جیره باعث بهبود بازده پروتئین و افزایش درصد گوشت لاشه گردید، اما درصد پروتئین لاشه را به طور معنی داری کاهش داد.

به منظور بررسی تاثیرات سطوح گوناگون انرژی قابل سوخت و سازپذیر و پروتئین خام جیره بر عملکرد و فراسنجه های خونی بلدرچین های ژاپنی از 5 تا 41 روزگی، آزمایشی به روش فاکتوریل 3×5 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 40 قطعه پرنده در هر تکرار انجام شد. برای این منظور تعداد 15 جیره غذایی حاوی 3 سطح انرژی قابل سوخت و ساز (2800، 2900 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم) و 5 سطح پروتئین خام (22، 23، 24، 25 و 26 درصد) تهیه شد. خون گیری در پایان آزمایش، جهت اندازه گیری غلظت تیروکسین (T4)، تری یودوتیرونین (T3) و کلسترول انجام شد. نتایج نشان داد بین سطوح انرژی و پروتئین اثر متقابل وجود ندارد (P>0.05). افزایش وزن روزانه در مورد سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم نسبت به دو سطح دیگر بالاتر بود (P<0.001). همچنین وزن نهایی بدن با افزایش سطح انرژی قابل سوخت و ساز، افزایش پیدا کرد (P<0.05). ضریب تبدیل غذایی مربوط به سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز در مقایسه با سطح 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز کمتر بود (P<0.05). انرژی قابل سوخت و ساز جیره بر خوراک مصرفی تاثیر معنی دار نداشت (P>0.05). غلظت T4 در نرها در مورد سطح 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز نسبت به دو سطح دیگر بالاتر بود (P<0.01). از سویی دیگر غلظت T3 در نرها در مورد سطح 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز نسبت به دو سطح دیگر کمتر بود (P<0.001). همچنین با افزایش انرژی قابل سوخت و ساز از 2800 به 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم، غلظت T4 در ماده ها و کلسترول خون در هر دو جنس افزایش پیدا کرد (P<0.05). هیچ یک از صفات به غیر از غلظت T4 تحت تاثیر سطوح پروتئین قرار نگرفتند (P>0.05). غلظت تیروکسین در نرها در مورد جیره های حاوی 26 درصد پروتئین خام نسبت به جیره های حاوی 22 و 23 درصد پروتئین خام بالاتر بود (P<0.05). همچنین بلدرچین های ماده ای که جیره های حاوی 25 و 26 درصد پروتئین خام را دریافت کرده بودند نسبت به بلدرچین هایی که با جیره های حاوی 22 و 23 درصد پروتئین خام تغذیه شده بودند غلظت تیروکسین بالاتری داشتند (P<0.01).

برای ارزیابی اثرات سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و پروتئین جیره بر عملکرد رشد، بازده استفاده از انرژی و پروتئین و پاسخ سیستم ایمنی جوجه های گوشتی، 640 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب آزمایش فاکتوریل 2×2×2 با طرح پایه کاملاً تصادفی شامل 8 تیمار، 4 تکرار 20 قطعه جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که افزایش سطح انرژی و پروتئین جیره تأثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی نداشت (0.05< p) ولی موجب کاهش بازده استفاده از پروتئین (0.01>P) در هفته دوم و ششم شد. افزایش انرژی با سطح کمتر پروتئین (22 درصد) تا سن 21 روزگی موجب کاهش مصرف انرژی و پروتئین گردید و سپس با افزایش سطح پروتئین (24 درصد) تا سن 42 روزگی منجر به افزایش مصرف انرژی و پروتئین شد. ضریب تبدیل غذایی در جوجه های نر با افزایش سطح انرژی جیره، بهبودی جزئی یافت ولی مصرف انرژی و پروتئین اندکی بیشتر بود و ماده ها در سن 35 روزگی بازده انرژی و پروتئین بالاتری داشتند. با افزایش سطح انرژی جیره، تیتر آنتی بادی بر علیه SRBC افزایش یافت. غلظت HDL و وزن قلب در نرها بیشتر بود. افزایش انرژی موجب دفع بیشتر نیتروژن شد و با سطح بالاتر پروتئین (24 درصد) موجب کاهش وزن روده گردید. بنابراین افزایش انرژی و پروتئین تا هفته سوم و سپس کاهش پروتئین تا انتهای دوره جهت مصرف بهینه انرژی و پروتئین و بهبود بازده استفاده از انرژی و پروتئین توصیه می شود.

این پژوهش با هدف تعیین اثر سطوح مختلف انرژی و پروتئین جیره بر عملکرد رشد جوجه­های بومی خزک و انتخاب بهترین ترکیب از سطوح انرژی و پروتئین در سن 7 تا 91 روزگی انجام شد. تعداد 360 قطعه جوجه هفت روزه به صورت تصادفی در نه تیمار شامل سه سطح انرژی (2600، 2800 و 3000 کیلوکالری بر کیلوگرم) و سه سطح پروتئین (17، 19 و 21 درصد) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و تعداد 10 قطعه پرنده در هر تکرار توزیع شدند. جوجه­ها از هفت روزگی وارد پن­های آزمایشی شده و به مدت 12 هفته با جیره­های آزمایشی تغذیه شدند. وزن کشی جوجه­ها و مصرف دان به­صورت هفتگی انجام شده و با استفاده از اطلاعات وزن بدن و مصرف خوراک، متوسط افزایش وزن بدن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، انرژی و پروتئین مصرفی روزانه، راندمان مصرف انرژی و پروتئین در سه محدوده سنی (7تا 35، 35 تا 63 و 63 تا 91 روزگی) و کل دوره محاسبه شد. داده­های جمع­آوری شده با استفاده از رویه GLM نرم افزارSAS  نسخه 1/9 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقایسه میانگین­ها با آزمون توکی در سطح پنج درصد انجام شد. نتایج نشان داد که اثر سطوح مختلف انرژی و پروتئین بر متوسط افزایش وزن، مصرف خوراک (به استثنای سنین 63 تا 91 روزگی)، ضریب تبدیل، مصرف انرژی، مصرف پروتئین (به استثنای سنین 63 تا 91 روزگی) سه دوره مورد مطالعه و کل دوره، تأثیر معنی دار داشت. همچنین تأثیر متقابل سطوح انرژی و پروتئین جیره بر تمامی متغیرهای مورد مطالعه در کلیه دوره­ها معنی­داری بود. اثر سطوح انرژی و پروتئین جیره به ترتیب بر راندمان مصرف پروتئین و راندمان مصرف انرژی معنی­دار نبود. اختلاف بین پرندگان تغذیه شده با جیره­های با سطح انرژی 3000 و 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم و سطح پروتئین 21 با 19 درصد از لحاظ بسیاری از شاخص­های عملکردی مورد مطالعه معنی­دار نبود، امّا کاهش سطح انرژی جیره به 2600 کیلوکالری و پروتئین جیره به 17 درصد اثر منفی بر بروز شاخص­های عملکردی نشان داد. نتیجه­کلی اینکه، سطح انرژی 2800 کیلوکالری بر کیلوگرم و 19 درصد پروتئین برای این سنین جوجه­های خزک پیشنهاد می­گردد.